De wereld is nog steeds een dystopische nachtmerrie. Water is schaars, benzine is heilig en Max, de Road Warrior die in 1979 voor het eerst werd losgelaten op een bioscooppubliek, doet nog steeds zijn ding om te overleven. De setting voelt vertrouwd aan, maar de kaarten liggen toch even anders in deze FURY ROAD, de eerste sequel in het MAD MAX universum sinds BEYOND THUNDERDOME in 1985 (toen nog met Mel Gibson in plaats van Tom Hardy als titulaire held).
Max heeft namelijk een sidekick in FURY ROAD, en wat voor eentje. Furiosa (voortreffelijk neergezet door Charlize Theron), is een aanvoerder van Immortan Joe, een despoot die vanuit de Citadel heerst over een privé paradijs dat ten koste gaat van een zwaar onderdrukte bevolking. Ze keert Joe op een goede dag de rug toe, gaat aan de haal met zijn oorlogsvoertuig én zijn meeste geliefde bezitting: zijn vijf vrouwen die hij beschouwt als ‘broedmachines’. Gevolg? Joe en trawanten zetten de achter- volging in.
FURY ROAD vertelt een simpel maar efficiënt verhaal met feministische insteek waarbij Max eerder in ondersteunende capaciteit opduikt. Dat werkt verrassend goed, maar hoewel de vrouwen zich vrijvechten van de tirannieke Joe (een sterke antagonist, overtuigend vertolkt door Hugh Keays-Byrne), krijgt geen van hen bijzonder veel persoonlijkheid aangemeten, zelfs Furiosa niet. Nux (Nicholas Hoult), een War Boy die zichzelf wil bewijzen tijdens de achtervolging, is eigenlijk het enige personage dat een evolutie mag doormaken. Het knapste verhaalaspect is mogelijk nog de manier waarop de mythologie van deze vreemde wereld organisch wordt uitgediept. Zonder al te veel extra duiding wordt je als kijker gewoon blootgesteld aan zegswijzen en gebruiken die eigen zijn aan de post-apocalyptische wereld. Het schept het gevoel dat deze woestenij een doorleefde geschiedenis kende en komt immersie ten goede.
Visueel sputtert FURY ROAD ietwat tijdens de opening aangezien Miller op nogal knullige wijze (aan de hand van gratuite flashbacks) koste wat kost wil inprenten dat Max getekend is door de woestenij en vooral de zielen die hij niet heeft kunnen verder helpen. Zodra Furiosa echter haar eigen weg in- slaat en de achtervolging van start gaat, laat de film het zelden na te imponeren. Meer zelfs, kijkers worden ondergedompeld in een bewegend schilderij van verwoesting. Een gevarieerd kleurenpalet zorgt ervoor dat de meesterlijk gefilmde actiesequenties nooit gaan vervelen. Een diepere betekenis moet je in FURY ROAD nergens verwachten, maar met een sfeervolle wereld, een geëngageerde cast en opzwepende actie van de bovenste plank krijg je wel topentertainment.
The post Recensie: MAD MAX: FURY ROAD, een doldwaze rit door de woestenij appeared first on Cineme.